اگر كسي با معرفت و محبت به حق ، دلش صفا پيدا نكند،  و از تكبر پاك نگردد ، رنج ها و مشكلات آن چنان او را در تنگنا قرار خواهند داد كه تكبرش زائل شود. هر چند مشكلات براي خوبان هم وجود دارد و آنان را نيز براي نابود كردن تكبر كمك مي كند.

اساساً انسان بدون زجر كشيدن بزرگ نمي شود. بناي كار دنيا هم  بر اين قرار دارد كه ما در سختي و رنج قرار بگيريم تا سعه وجودي پيدا كنيم و عظمت و بزرگي را از راه درستش بدست آورم. لذا بهتر است اين واقعيت را بپذيريم. و از اوهام و خيالات خارج شويم و در پي رفاه و آسايش دنيايي نباشيم. اين مطلب را  كه سختي ها انسان ساز هستند و بزرگواري به انسان مي دهند ، همه مي فهمند و نيازي به استدلال نيست.

اصولاً راحت طلبي و رفاه طلبي نابجا و بيش از حد يكي از عوامل هرزگي و گناه  است. راحت طلبي و رفاه زدگي مانند آب دريا شور است و هرچقدر از آن بنوشيم ، تشنه تر مي شويم. خوب كه تامل مي كنيم مي توانيم بگوييم كه راحت طلبي و رفاه زدگي در نهايت به تكبر مي انجامد.